Als u wel eens naar De Wereld Draait Door kijkt, heeft u het afgelopen jaar vast wel een meer of minder bekende Nederlandse artiest zijn of haar ‘guilty pleasure’ horen zingen. Onder dit heimelijke genoegen worden liedjes verstaan die eigenlijk niet kunnen (denk Wham en Corry en de Rekels), maar die we allemaal mee blèren als we ons onbespied wanen.

Uw Archiefkok kan hierover uitstekend meepraten, maar omdat het u niets aangaat dat ik Nothing’s Gonna Change My Love for You van Glenn Medeiros woord voor woord kan meezingen, wil ik het vandaag liever hebben over eetbare heimelijke genoegens. De saucijzenbroodjes bij het tankstation, de middernachtelijke uitstapjes naar de koelkast, de stiekeme stop bij de MacDrive terwijl thuis de aardappels staan te wachten en de chocotoffs in uw bureaula (of misschien wel uw nachtkastje). Want laten we eerlijk zijn, troep smaakt nu eenmaal stukken beter zonder afkeurende blikken uit uw omgeving.

Mijn guilty pleasure (of eerlijk gezegd, slechts één ervan) is de Bounty. Twee in één verpakking (en daarom al zo veel beter dan Mars of Snickers) en mierzoete plakkerige kokosvulling omgeven door een flinterdun laagje namaakchocolade. Geef me een zak mini’s en hij gaat leeg. Tenminste, als u me er mee alleen laat. In gezelschap raak ik zulke goedkope rommel uiteraard niet aan. En de geruchten dat ik in mijn studententijd wel eens een vloeibare Bounty (een onzalige combinatie van Malibu en Chocomel) dronk, moet u met een korreltje zout nemen. Het zou niet in me opkomen.

De Bounty in zijn huidige vorm wordt sinds 1951 door Mars geproduceerd, maar de combinatie van kokos en cacao is al veel ouder. Zo vond uw Archiefkok advertenties voor chocolade-cocoanut repen van de Nederlandse cacao- en chocolade fabriek Pette uit 1929. Cocoanut is de oude benaming voor coconut en de vrucht (want ondanks zijn naam is de kokosnoot geen noot maar een steenvrucht) heeft deze naam te danken aan de Portugese ontdekkingsreizigers die hem mee naar Europa namen. Coco is Portugees voor aapje en wie de harige bast met de drie gaatjes eens goed bekijkt, begrijpt die associatie meteen.

De kokospalm groeit in alle tropische gebieden ter wereld. Waar de boom oorspronkelijk vandaan komt, heeft niemand nog kunnen vast stellen. In zowel India, als Nieuw Zeeland en Zuid Amerika zijn sporen gevonden van meer dan 15 miljoen jaar oud. Omdat de noten van de kokospalm zich drijvend heel lang in leven kunnen houden, heeft de plant waarschijnlijk zelf voor deze wereldwijde verspreiding gezorgd. Al hebben in later eeuwen de ontdekkingsreizigers ook hun steentje bijgedragen.

Van de noten van de Lodoicea maldivia, beter bekend als Coco de Mer, die alleen maar drijvend in zee werden gevonden en nooit aan een boom, werd jarenlang aangenomen dat ze op de zeebodem groeiden. Dat de vorm deed denken aan het vrouwelijk achterwerk sprak daarbij extra tot de verbeelding. In 1737 werd in Amsterdam een exemplaar geveild op een curiosaveiling waar ook tropische schelpen en inheems houtsnijwerk werden verkocht. Pas in 1768 werd ontdekt dat de bomen waaraan de vruchten groeiden op twee eilandjes van de Seychellen te vinden waren.

Wanneer de kokosnoot gewoon werd in onze contreien, heeft uw Archiefkok niet kunnen vast stellen. De kans is groot dat de VOC de eerste noten uit Indië al in de zeventiende eeuw onze havens binnenbracht. In de vroege achttiende eeuw gingen in ieder geval al partijen van 130.000 stuks van de hand. Niet vreemd dus dat bij opgravingen in Vlaardingen in 1995 de resten van een kokosnoot werden gevonden die daar aan het begin van de achttiende eeuw was weggegooid.

Recept

Het recept van vandaag is helaas niet voor een voorloper van de Bounty, maar voor cocoanut pyramids. Gezien de schrijfwijze en het onderwerp, dateert het recept waarschijnlijk uit Engeland en uit het einde van de negentiende eeuw. Dat was immers de tijd van de grote Engelse opgravingen in Egypte. De drie recepten die uw Archiefkok ervoor heeft, zijn ook allemaal in het Engels geschreven.

Dit specifieke recept komt uit het archief van Charlotte Elisabeth Fentener van Vlissingen die eind negentiende eeuw op kostschool in Brussel zat. Dit was een zogenaamde ‘finishing school’ waar meisjes uit de hogere klasse werden opgeleid tot de perfecte echtgenote. De leerlingen kwamen uit heel Europa, waarmee de herkomst van de Engelstalige recepten in Charlotte’s archief kan worden verklaard.

Zoals gezegd is dit recept in het Engels en dat betekent dat de ounces geen onzen zijn, maar 28 gram. Voor dit recept heeft u dan ook nodig:

• 280 gram witte basterdsuiker
• 168 gram gedroogde en gemalen kokos
• 2 eiwitten

Aan de slag

Maak een kom en de kloppers van uw mixer vetvrij met behulp van een halve citroen.

Splits de eieren en klop het wit stijf tot u de kom ondersteboven kunt houden. Schep daarna de suiker en de kokos door het eiwit. Doe geen moeite het luchtig te houden, dat lukt niet.

Laat het mengsel nu even rusten. Zo’n twintig minuten is genoeg. Kunt u mooi de oven voorverwarmen op 180 graden (of 160 voor een heteluchtoven) en de bakplaat bekleden met bakpapier.

Maak uw handen vochtig onder een koude kraan (niet kleddernat) en pak een bolletje van het kokosmengel. Vorm het op de bakplaat met behulp van een lepeltje tot een piramide. Probeer ze allemaal even groot te maken. Uw Archiefkok had genoeg beslag (of deeg?) voor 25 stuks.

Bak de piramides iets lager dan het midden van de oven zo’n 18 minuten tot ze goudbruin zijn. Laat ze met het papier afkoelen op een rooster. Om ze van het papier af te halen, maakt u met een kwastje de onderkant van het papier een beetje nat. U kunt de koekjes, net als kokosmakronen, ook op ouwel bakken. Dan eet u het papier gewoon op.

Aan tafel

Uw Archiefkok bakte deze koekjes voor voor een groot gezelschap dat wel raad wist met de volle trommel. Binnen de kortste keren was er geen piramide meer te bekennen. Ze waren knapperig van buiten en heerlijk zacht en plakkerig van binnen. Uw Archiefkok vielen dan ook alleen maar complimenten ten deel.

Er was eigenlijk maar één aanmerking: dat puntje van die piramide vraagt gewoon om in de chocolade gedipt te worden. Nu kwam die opmerking alleen van mijzelf, maar de volgende keer dat ik ze ga maken neem ik deze wel ter harte. Met een beetje choco zien deze koekjes er nog mooier uit en hebben we de cocoa en cacao weer bij elkaar. Een historisch verantwoorde Bounty, die durf ik ook wel in het openbaar te eten.

Links

Dit recept komt uit het archief van de familie van Beuningen in het Utrechts Archief

De vondst van de kokosnoot in Vlaardingen

De geschiedenis van Pette’s Cacao- en chocoladefabriek

De Coco de Mer sprak ook tot de verbeelding van Willy van der Steen. Hij baseerde er Suske en Wiske en de komieke Coco op